زندگی پستی بلندی زیاد داره،موقعی که حسابی بد عادت کرده از اون بالا میارتت پایین بدجور هم!

تلنگر انگار!

میفهمی همیشه اون چیزی که می خوای نمیشه ،داری بزرگ میشی

هر چند سخت ِ برات اما صبوری رو انتخاب می کنی با شرایط وفق میشی

دوستایی پیدا می کنی که نزدیک ترن از دوست بهت

تابستون 88 میشه یکی از بهترین تعطیلاتت، پیاده روی های طولانی و تمام حرفامون.

تو طول مدرسه هم کار هر روزمونه با هم روزنامه بخریم ، و بعد امتحانای ترم پیش به سوی گلزار شهدا..

سختی و آرامش کنار هم بودن تمام لحظه ها! اما بودن  شما دو تا باعث شد همه چی مثل یه خواب شیرین بگذره که حالا نزدیک به تموم شدنشه بخوای زمان آروم قدم برداره.

مظهر گلی عزیزم و مرجان نازنینم ممنونم.

بچه های خوب 06 از شماهام ممنونم.